Lymeziekte is een infectieziekte die zich met vele verschijningsvormen en een wisselend beloop kan manifesteren in vrijwel alle orgaansystemen. Er wordt uitgegaan van de volgende classificatie (arbitraire indeling):

1. Vroege gelokaliseerde lymeziekte (o.a. Borrelia-lymfocytoom);
2. Vroege gedissemineerde lymeziekte;
3. Late lymeziekte.

Lymeziekte in Europa uit zich in 2-3% van de gevallen als een lymfocytoom. Borrelia-lymfocytoom doet zich voor als een gladde blauwrode pijnloze nodus of plaque van één tot enkele centimeters. Ulceratie is mogelijk. Er zijn duidelijke voorkeurslokalisaties: de oorlel, de helix en de tepelhof. Verder komen ze vaker voor op het scrotum, de neus, de schouder en de bovenarm. Op de tepel ontbreekt de blauwrode kleur vaak, zodat de tepel alleen verdikt en meestal drukpijnlijk is en vast aanvoelt. Het merendeel van de patiënten kan zich een tekenbeet herinneren op de plaats van, of op enige afstand van het lymfocytoom. Op basis van het klinisch beeld is het vaak moeilijk om de diagnose met zekerheid te stellen. Serologisch onderzoek is geindiceerd, dit is positief bij 35-95% van de patienten. Bij negatieve serologische testuitslagen en een hoge verdenking is het advies om serologisch onderzoek na enkele weken te herhalen. Doe een PCR en (immuun)histopathologisch onderzoek (beeld van een pseudolymfoom) op een biopsie van de laesie wanneer er op basis van anamnese, klinische verschijnselen en de uitslag van het serologisch onderzoek twijfel blijft bestaan over de diagnose Borrelia-lymfocytoom.